Toen de Portugees Pedro Álvares Cabral in 1500 zijn voeten in het Braziliaanse zand zette bij Porto Seguro, wat zou hij hebben gedaan, als hij daar een groep mensen zag zwaaien, met Bolsenaro petjes en havaianas slippers. Waarschijnlijk zou hij direct rechtsomkeert hebben gemaakt, waarschuwing bordjes in het strand gezet, ”pas op”, en zijn teruggevaren. Waarna hij bij zijn reisbureau, in Lissabon, zijn geld, en de gemaakte onkosten terug eist. En zou 22 april hier een gewone werkdag zijn. Maar gelukkig zit er nog een groot verschil tussen de Tupi indianen en de Bolsonaristas. Wanneer Prins regent João van Portugal verhuisd, met zijn uitgebreide hofhouding, naar Brasil, wordt dit verschil met tegenwoordig niet meer zo groot. Het waren geen Maurizinho’s. (fatsoenlijke mensen)
In die tijd werden veel slaven uit Afrika gehaald, wat de grote bolle achterwerken (melão de água watermeloen) van sommige vrouwen hier verklaard. Nog steeds wagen mensen zich aan trippa, een lang gekookte varkensmaag, vermengt met specerijen. Vroeger moesten de slaven genoegen nemen met de resten, waardoor dit hier is gebleven, Joost mag het weten. Hjir haw ik gjin ferlet fan. (dit wil ik niet) Wegens rijkdom stichtte Johan VI in 1808 de eerste banco de Brasil, waarschijnlijk om het graaien, centraal te laten gebeuren, wat heden ten dage nog steeds gebeurt, alleen niet meer centraal. Een keer meegemaakt, dat mensen nog de nijging hebben, om met gasten, de eettafel zo op te tuigen, dat je het eten niet meer kan vinden, door het vele, tussen geschoofde rommel, waartussen je bord vastgeklemd zit, en je moeilijk kunt inscheppen. Overal dingetjes en kraaltjes om. Misschien moet dit de smaak verbloemen. Met als centerfold een…. tafelbel, dit had ik nog nooit meegemaakt.. Rustig afwachten, wat er gaat komen.
Eindelijk werd er door de vrouw des huizes mee gebeld, waarna de impregada (werkster) haastig binnenkwam. Kun je nog wat saus halen? Ik ben naar het raam gelopen, of er nog steeds auto’s voorbijkwamen, i.p.v. rijtuigen met paard. Gelukkig zag ik auto’s, ik was bang dat we 500 jaar terug waren. Ik heb haar gevraagd of ze het ook vernederend vond, ze zegt, ik heb het altijd zo gedaan, hetzelfde antwoord als 500 jaar geleden. Ik vroeg haar of ze de tafelbel wou verkopen, dit was zondermeer het laatste stukje koloniaal gereedschap welke nog gebruikt wordt. Nee, die moet ik gebruiken, zei ze.