Een uitnodiging voor een ceremonie verschijnt, een geslaagde advocaat, met als hoogtepunt… een aankondiging dat iedereen in pak moet verschijnen. Normaal vermijdt ik dit soort gelegenheden, maar soms kun je er niet omheen, dan er maar doorheen. Ik loop hier alleen rond met deze gedachte, zo om me heen kijkend, uitgezonderd Filo, de hond. Ik vraag me af, waarom vrouwen dit zo mooi vinden, er wordt de hele week over gesproken. Dan kan ik eindelijk mijn tasje gebruiken, welke jaren geleden is aangeschaft (aanbieding) maar nog nooit gebruikt. Dit is wel een heel klein tasje, waar eigenlijk alleen maar de telefoon en een beurs in kan. Vaak vergelijk ik dit soort tassen met een black hole, alles gaat erin, en niks komt er meer uit. Alleen deze is van een kleiner type. Voor dit natuurverschijnsel worden alle jurken uit de selectie gehaald, en een, blijkt passend te zijn, en past ook nog heel goed bij het tasje. Voor de schoenen wordt een dag uitgetrokken. Eindelijk op de laatste dag kleurt alles bij het tasje. Nu ben ik aan de beurt. Mijn keus is maar klein, ik kan kiezen uit twee dingen, mijn trouwpak of niets, mijn keuze is de laatste, maar die optie is niet aan de orde. De bijhorende strik past bij het tasje, nu het pak nog. Tijdens het passen merken we, dat met de tand des tijds, de broek iets te klein is geworden, de sluiting is aan een kant te kort. De paniek giert door het huis, met het besluit, over een vooruitzicht op een vastgesteld selectief dieet. De tijd begint te dringen. Nog twee uur voor de ceremonie. Totdat er een ingenieus plan om de hoek komt, “we huren een pak”, de ceremonie met het tasje is gered. Deze winkel was niet ver, en na veel passen, je voelt je hierbij net een bewegende aankleedpop, was er een pak. De show can go on. Ik probeer nog het argument, dat een huisman niet in een pak thuishoort, als een schaap in een bruidsjurk. Deze mening werd niet gedeeld. Daar sta je dan, voor de poort van het walhalla van vrouwen. . Een kleine stip aan de horizon, het eten en de drank zijn gratis. Obers (my it stissel an de earen ta) zorgen dat je glas niet leeg raakt. Veel mensen zijn dit niet gewend, dus na een half uur zijn de rapen gaar. Ze beginnen zich klem te eten in hun stoel, en zien scheel van de drank. Bij veel wordt het protocol wat hoort bij het pak (en de strakke jurken) verwisseld voor het carnaval syndroom. Na de ceremonie, met alle heisa eromheen, gaan we. Eindelijk dat pak uit. Met de hoop dat alles in dat tasje verdwijnt, en er nooit meer uitkomt.
